Hissediyoruz… ama gerçekten neyi?

Depresyon testi, düşünce ve duygularını anlamana nasıl yardımcı olabilir?

⏵ BİRİKEN DUYGULAR

Bazen içindeki duygular birikir, ağırlaşır. Onları bastırırsın, çünkü şimdi sırası değil dersin. Çünkü kimse anlamaz sanırsın. Çünkü konuşursan, belki de daha çok kırılacağını düşünürsün. “Güçlü olmalıyım” diye fısıldarsın kendine. Ama bir noktadan sonra o güç seni taşımaz — sen gücü taşımaya başlarsın.

Ve güç taşındıkça, sessizlik derinleşir.

Gülümsediğin anlarda bile içindeki fırtına dinmez.

Dışarıdan sakin görünmek kolaydır. İnsan bunu öğrenir. Ama içte büyüyen şey, zamanla kendine yer açmak ister.

Bir kelime.

Bir anı.

Bir şarkı.

Ve tutmaya çalıştığın her şey bir anda taşar.

⏵ İÇTEKİ FIRTINA

Kalbin sınırsız değildir.

Duygularını bastırdığında, bir süre dayanırsın.

Ama o sessizlik, bir göl değil — yavaş yavaş seni içine çeken derin bir uçurum gibi olur.

Gülümsemek zorlaşır.

Derin nefes almak bile ağır gelir.

Hayat devam ediyordur, herkes devam ediyordur, ama sen içinden kopmuş gibi hissedersin.

Bir şeylerin yanlış olduğunu bilirsin.

Ama adını koyamazsın.

Çünkü hiçbir şey tam olarak görünür değil.

⏵ KENDİNİ DUYMANIN ANI

İşte tam burada depresyon testi bir çözüm değil — bir duraktır.

Koşmayı bırakabildiğin, nefes almayı hatırladığın küçük bir an.

Bu test seni yargılamaz.

Seni tanımlamaz.

Sana etiket yapıştırmaz.

Sadece sana şunu der:

“Dur.

Bir anlığına kendine bak.

Gerçekten nasılsın?”

Sorular basittir — ama cevaplar değildir.

Çünkü her biri, senin uzun zamandır sakladığın duygulara dokunur.

Ve bazen sadece “Evet, ben böyle hissediyorum.” diyebilmek bile ilk adımdır.

Çünkü fark etmek, değişimin başlangıcıdır.

⏵ BASTIRILAN DUYGULARIN AĞIRLIĞI

Duygularını bastırmak seni güçlü yapmaz.

Sadece seni kendinden uzaklaştırır.

Her bastırdığın şey geri döner:

• Bir gecede uykunu kaçırarak.

• Sabahları hiçbir sebep yokken seni yorarak.

• Sessizce içini daraltarak.

Bazı günler kendini yataktan bile kaldıramazsın.

Ama bunu kimse görmez, çünkü sen göstermemeyi öğrenmişsindir.

İnsan bazen sadece anlaşılmak ister — düzeltilmek değil.

Sadece birinin “Evet, bu zor.” demesine ihtiyaç duyar.

⏵ KENDİ SESİNİ DUYMAK

Depresyon testi senin yerine konuşmaz.

Sadece seni kendine çevirir.

Bir aynaya bakmak gibi değil bu —

Daha çok,

uzun zamandır susturduğun iç sesin sana geri dönmesi gibi.

“Ben gerçekten nasıl hissediyorum?”

Bu soruyu sormak kolay değildir.

Ama cevabı, seni kendine biraz daha yaklaştırır.

⏵ YALNIZ DEĞİLSİN

Eğer bazen duyguların seni tamamen ele geçiriyor gibi hissediyorsan,

bil ki yalnız değilsin.

Herkesin içinde, kimsenin görmediği bir fırtına vardır.

Kimi gülümserken taşır onu,

kimi sessiz durarak,

kimi konuşarak saklar.

Bu test, bu fırtınayı dindirmek için değil —

onu fark etmen için var.

Çünkü fark ettiğinde,

bir şeyler değişmeye başlar.

Duygularını bastırmak yerine

kabul ettiğinde,

yavaş yavaş nefes almaya başlarsın.

Belki her şey hemen düzelmez.

Belki yol uzun, sessiz, yavaş ilerleyen bir yol olur.

Ama artık ne hissettiğini biliyorsundur.

Ve bu bile bir başlangıçtır.

⏵ GERÇEK GÜÇ

Bazen güçlü olmak, hiç acı hissetmemek değildir.

Asıl güç —

her şeyi hissedip yine de yaşamaya devam edebilmektir.

Ve sen bunu zaten yapıyorsun.

Farkında olsan da olmasan da.

⏵ İÇİNDEKİ SESSİZ DİRENİŞ

Bazen kimse bilmez ne kadar savaştığını.

Kimse görmez geceleri kendi kendini toparlamaya çalıştığını, güne devam edebilmek için içinden parçalarını yeniden bir araya getirdiğini.

İnsan kendine anlatmadığı acıyı kimseye anlatamaz zaten.

Bu yüzden çoğu mücadele sessizdir.

Sabah alarm çalar, gözlerini açmadan önce yorgunluğu hissedersin.

Daha güne başlamadan bitmiş gibi.

Ama yine de kalkarsın.

Çünkü hayat durmaz diye düşünürsün.

Çünkü “alışmışsın”dır.

O alışkanlık, bazen güç gibi görünür; ama çoğu zaman sadece devam etme mecburiyetidir.

İnsan bir noktada hislerinin ağırlığını taşıyamadığında bile, dışarıdan bakıldığında “normal” görünür.

Çünkü öyle olması beklenir.

Toplum, “iyi ol” der — ama nasıl iyi olunacağına dair hiçbir şey öğretmez.

⏵ SAKLADIĞIMIZ YÜZLER 🟦

Herkesin bir yüzü vardır.

Bir dışarıya gösterdiği, bir de kimsenin bilmediği.

— “Merak etme, iyiyim.”

— “Hallederim.”

— “Geçer.”

Bu cümleler çoğu zaman gerçek değildir.

Ama insan bu cümleleri söylemeyi öğrenir.

Çünkü kırılganlık güven ister — ve herkes için güvenilecek bir yer yoktur.

Bazen içindeki duygular o kadar yoğunlaşır ki, onları anlatacak kelime bulamazsın.

Çünkü kelimeler bazen dar gelir.

Çünkü içindeki hisler, tarif edilemeyecek kadar geniştir.

İşte o noktada insan susmayı seçer.

Ama suskunluk da bir dil gibidir.

Kendi içine dönen bir konuşma.

⏵ KENDİNE KARŞI SABIR

Kendini anlamak, bazen en uzun yolculuktur.

Çünkü çoğu zaman kendine karşı en acımasız olan sensindir.

“Daha iyi olmalıydım.”

“Bu kadar zorlanmamalıyım.”

“Başkaları yapıyor, ben neden yapamıyorum?”

Bu cümlelerin her biri bir yük taşır.

Ve bu yük, duyguların ağırlığını daha da artırır.

Oysa ki bazen tek ihtiyacın olan şey:

Kendine izin vermek.

Hissetmeye, anlamaya, yorulmaya.

İnsan yorulabilir.

Bu bir hata değildir.

Bu insan olmanın en sessiz gerçeğidir.

⏵ DUYGULARIN DİLİ

Duygular konuşur.

Ama kelimelerle değil —

bedenle, nefesle, sessizlikle, geride kalan izlerle.

Bazen iştahın kaybolur.

Bazen uykun bozulur.

Bazen kalabalığın ortasında bile kendini boş hissedersin.

Hiçbir şeyin “yeterince iyi” gelmediği zamanlar olur.

Eskiden mutlu olduğun şeyler bile artık aynı etkiyi yaratmaz.

Ve insan kendine sormaya başlar:

“Ne oldu bana?”

“Ne değişti?”

“Ben ne zaman böyle oldum?”

Bu soruların kesin, tek bir cevabı yoktur.

Ama onları fark etmek bile bir başlangıçtır.

⏵ DURAKLAMA ANININ ÖNEMİ

Depresyon testi, tüm bu hislerin ortasında küçük bir durak gibidir.

Hayatı durdurmaz.

Senden bir şey istemez.

Sadece seni kendine yönlendirir.

Hiçbir sonuç bu testi tanımlamaz.

Çünkü testin amacı sonuç değil — farkındalıktır.

Kendine şefkatle bakabilmek, çoğu insanın hiç öğrenmediği bir beceridir.

Ama her gelişim sessiz başlar.

Küçük bir fark edişle.

“Ben böyle hissediyorum.” cümlesiyle.

⏵ SESSİZCE DEĞİŞEN ŞEYLER

Bazen değişim gürültülü olmaz.

Çığlık atmaz.

İsyan etmez.

Sessizce gelir.

Kendine sorduğun ilk soruda.

Bir sabah yataktan biraz daha farklı kalktığında.

Bir akşam gözlerinin dolmasına izin verdiğinde.

İnsan duygularını kabul ettikçe,

ağırlık yavaş yavaş azalır.

Birden değil.

Adım adım.

Ve belki kimse fark etmez.

Ama sen fark edersin.

Çünkü nefesin hafifler.

Çünkü sessizliğin sana artık zarar vermez.

Çünkü hissetmek seni korkutmaz.

⏵ VE SONUNDA…

Belki hâlâ yolun başındasın.

Belki yolun ortasında.

Belki çok yorgunsun.

Ama unutma:

Yorulmuş olman pes ettiğin anlamına gelmez.

Sadece insan olduğun anlamına gelir.

Ve insan hissettikçe yaşar.